کو؟ خداوند همّت و رایی

سرورِ پُر دلی صف آرایی

چو دانه گر بیفتی بر سر آیی

چو خوشه سر مکش کز پا درایی

گر پیشه کنم غزل‌سرایی

او پیش نهد دغل درآیی

گر سوخته دل نه خام‌رایی

چون سوختگان سیه چرایی؟

گر با من خویش خاک این در آئی

از ننگ منی ز خاک کمتر آئی

من وزن آرد چون به ترازو سنجند

بیوزن آید گر به قلندر آئی

مبرا از کم و چون و چرائی

ورای عالم و خلقی ورائی

همی چندان که از خود می درآیی

ز زیر صورت خود می برآیی

به آخر چون نه اهل این سرایی

میان نطع و ریگ از سر برآیی

چو کبک از کوه، هر ساعت درایی

بقعر چشمهٔ گوهر برایی

زلا باید که اول در سرایی

اگر خواهی که از الا برآیی

چو افتادی بدان چه کی برآئی

درون آتش هجران درآئی

تو ای جوهر چو از دریا برآئی

ز زیر طشت زرّین بر سر آئی

تو ای دل هم در این دنیا چرائی

بگو تا چند از این دستان سرائی

حقیقت مُردَم اندر ماجرائی

ز غفلت مانده در چون و چرائی

اگرچه آدمی ابلیس رائی

از آن پیوسته در تلبیس و رائی

ای دل مگر که از در افتادگی در آیی

ورنه بشوخ چشمی با عشق کی بر آیی

ماها چو به چرخ دل برآیی

چون جان به تن جهان درآیی

خواهم که در این میان درآیی

ای ماه بگو که کی برآیی

زین قصه، بهر در سرایی

می‌رفت نهفته ماجرایی

هنگام بهار است گل لاله و نسرین

از خاک در آیند و تو در خاک چرایی؟

چندان به سر خاک تو بنشینم و گریم

شاید که بهار آید و از خاک در آیی