بیامد به پیش سپه برگذشت

بیاراست لشکر بران پهن‌دشت

دو بهره چو از تیره شب درگذشت

خروش سواران برآمد ز دشت

بیفگند و بسپرد و زو درگذشت

ز پیش سپاه اندر آمد به دشت

بیامد به ایران سپه برگذشت

بتوفید از آواز او کوه و دشت

بدو گفت رستم که او خود گذشت

نشستست هومان درین پهن دشت

چو از کوه آتش به هامون گذشت

خروشیدن آمد ز شهر و ز دشت

ببایست بر کوه آتش گذشت

مرا زار بگریست آهو به دشت

بیابان بیاید چو دریا گذشت

ببینی یکی پهن بی‌آب دشت

دو بهره چو از تیره شب در گذشت

طلایه هم آنگه بیامد ز دشت

چو از شهر و ز لشکر اندر گذشت

کشانش ببردند بر سوی دشت

که چون گیو و خسرو ز جیحون گذشت

غم و رنج ما باد گردد بدشت

چو از روز یک ساعت اندر گذشت

بیامد بدرگاه چوپان ز دشت

ز کنده به صد چاره اندر گذشت

عنان را نهاده بران سوی دشت

بدو گفت شاه آنچ گفتی گذشت

ز گفتار خامت نگشت آب دشت

همان پاس از تیره شب درگذشت

طلایه پراگنده بر گرد دشت

کنون اختر گازر اندرگذشت

به دکان شد و برد اشنان به دشت

دگر باره از آب زان سو گذشت

بیاراست لشکر بران پهن دشت

چو نیمی ز هفتم شب اندر گذشت

جهنده یکی باره دیدم به دشت

سماعیل چون زین جهان درگذشت

جهانگیر قحطان بیامد ز دشت

چو لشگر سوی آب حیوان گذشت

خروش آمد الله اکبر ز دشت