یار آنی که بی‌خرد نبوَد

وان آنی که آنِ خود نبوَد

چهره‌ای را که روز بد نبود

هیچ مشاطه چون خرد نبود

عاشقی بستهٔ خرد نبود

علّت عشق نیک و بد نبود

شاه تا زفت و بی‌خرد نبود

جفت او خود وزیر بد نبود

تا نخواهی تو‌، نیک و بد نبوَد

هستی کس به ذات خود نبود

نه شب را از جهان روی شدن بود

نه روز رفته را باز آمدن بود

در دل پاک او عدد نبود

قبلۀ او بجز احد نبود

در ره او حجاب و سد نبود

یک نفس غایب از احد نبود

نیکی ار در محل خود نبود

ظلم خوانندش، ار چه بد نبود

گر چه کارت به جای خود نبود

هیچ فارغ مشو، که بد نبود

در بدایت سماع بد نبود

در نهایت سماع خود نبود

تا به جایی رسد که خود نبود

نقش نیک و نشان بد نبود

بد از آن رو کزوست بد نبود

پس بد اندر وجود خود نبود

پنج بیت قطعه ات کز گنج آمد فزون

من چه گویم چون نظامی را جوابش حد نبود

تو سخن کردی روانه نزد من من بنده آن

گرچه فکر نیک بود آن از تو این هم بد نبود

در جواب شعر چون آب روانت بیت ما

[...]