او نکویی کرد و تو بد می‌کنی

با کسان آن کن که با خود می کنی

گر تو یک لطف و اگر صد می‌کنی

از خداوندی تو با خود می‌کنی

شعر نیک و بد تو از خود میکنی

نیک اگر بد میکنی بد میکنی

گرچه خود را سخت بخرد میکنی

در حقیقت خدمت خود میکنی

که بَد‌مرد را خصمِ خود می‌کنی

وگر نیک‌مردست بد می‌کنی

گر سخن از دین احمد میکنی

با همه آن کن که با خود میکنی

چرا دشمنان را مدد می‌کنی

چرا ظلم بر جان خود می‌کنی

گنج عالم داری و کد می کنی

خودکه کرده آنکه با خود می کنی

گرچه خود را سخت بخرد می کنی

در حقیقت خدمت خود می کنی

که بد مرد را خصم خود میکنی

وگر نیکمرد است، بد میکنی

ای بدیع آهسته‌تر رو، بس بدیع است این که تو،

شعر چون من شاعری را شاهد خود می‌کنی

من چنان گویم که: حرف زشت را زیبا کنم

تو چنان گویی که: لفظ خوب را بد می‌کنی

گر، به صد لفظ اندرون یک حرف من باشد خطا

[...]

که بدمرد را خصم خود می‌کنی

وگر نیکمرد است بد می‌کنی

همه آنچه از کینه بد می کنی

نه بر بیگناهان به خود می کنی

پادشها یکسره بد می‌کنی

خود نه به‌ ما بلکه به خود می‌کنی