تذروان و طاووس و کبک دری

بیابی چو از کوهها بگذری

خوبی ز رخِ تو بر‌گرفته است پری

رفتن ز تو آموخت مگر کبک دری

جانِ شده را به مردگان باز بری

گویی که دمِ پیمبر بی‌پدری

زان گفت آنک گفت کیحقّرا مکان بود

شبهت بدش که تو به مکان مکین دری

از بهر خلق ایزدت اندر مکان نمود

زیرا کی خلق را ز برون نیست قادری

به یادآور ای تازه کبک دری

که چون بر سر خاک من بگذری

جمالم میشناسی گرچه بدری

بخوان آخر بقدر اللّه قدری

هم خمیری خمر طینه دری

گرچه عمری در تنور آذری

گشت پنهان ز ما چنان بدری

فوت شد از جهان شب قدری

ره مخوف است ای غریب هر دری

جهد می‌کن تا ازین ره بگذری

لقد کان لی قلبا و قد غاب عن صدری

ولا اسمه یدری و لا رسمه ادری

سر هر سوره بر مثال دری

که ازان در توان بر آن گذری

نیست اینجا گشاده هیچ دری

که نبوده بر آن درش گذری

گهی طالع شده فرخنده بدری

هلال از وی شده ناچیز قدری

کز عامریان بلند قدری

بر صدر شرف خجسته بدری

از حقیقت بر تو نگشاید دری

زین مجازی مردمان تا نگذری

چه حاصل که صد خرقه برتن دری؟

خدا رس شوی چون ز خود بگذری

ستاده بدین سان چرا ایدری؟

به گرداب غم ازچه روی اندری؟

بدو گفتم تو آن تابنده قدری

که در گردون رفعت ماه بدری

پس از احمد رسولان را تو صدری

و مات الشافعی و لیس یدری

کسب کردم به معرفت قدری

که رسیدم به قرب لاادری

ز مرغ و زبره زکبک دری

زدراج و از پختن آذری