تو چو سلمان در عطا هرگز نگشتی گرد «لا»

من چو بوذر در ثنا هرگز نگردم گرد لات

رو که اندر عالم آرام و جنبش تا ابد

تنت بی‌جنبش نخواهد بود و جانت بی‌ثبات

زین پس اکنون در نهاد کهتری و مهتری

در ثنا و در عطا از تو صلات از من صلات

از غرور هر سراب اکنون نجستم چون تراب

قلزم و سیحون و جیحون دجله و نیل و فرات

تا بدان روزی که باشی قاضی حسن القضا

در جهان دین تو باشی مفتی و اقضی القضات

در چنین روزگار بانفرت‌

با چنین منعمان دون همّت‌،

در جهان جز به دیدهٔ عبرت

ننگرند اینت غایت همّت

کم ز گنجشکی آی از هیبت

جبرئیلی بدان همه صولت

داشت پیلی بزرگ با هیبت

از پی جاه و حشمت و صولت

تو به گوهر گرفته‌ای رفعت

پس چرا چون سگی تو دون همت

پیل شاهیست لیک با هیبت

هرکسی ترسناک از آن صولت

بوده اول به خلقت و صورت

و آمده آخر از پی دعوت

گفتم ای نقش خاتمت صورت

واسطهٔ عقد گردن دولت

بود مشتاق حضرت خلوت

سیر بود از سرای پر آفت

عندلیب دلش چو بالا جَست

در درازای شرع پهنا گشت

تازه زو شد زکوة و فرض صلوة

رکن اسلام شد مصون ز افات

جان بداد اندر آن غم و حسرت

باد بر جام خصم او لعنت

آن که بودش که یافت این فرصت

که برو باد تا ابد لعنت

باد بر دوستان او رحمت

بابر دشمنان او لعنت

کسی از حیز سرگذشت نجست

حیز را کون گذشت باید گفت