از خود برهان مرا که بس ممتحنم

جان و تن من باش که بیجان و تنم

خویشی خودم بخش که تا خوش بزیم

با خویشتنم گیر که بیخویشتنم

چیست حکمت چه غرض در کشتنم

چون چنین درویشم و عریان‌تنم

حق منزّه از تن و من با تنم

چون چنین گویم، بباید کُشتنم

منبلم بی‌زخم ناساید تنم

عاشقم بر زخمها بر می‌تنم

نیارست دشمن جفا گفتنم

چنان کز شنیدن بلرزد تنم

گر ندانی سزای خویشتنم

کسوت صوفیان مکن ز تنم

سیر از عمر خود و زندگی خویشتنم

نیست پروای خود از بی تو دگر زیستنم

کافرم ترسم اگر از کشتنم

بنده ی شاهم نه در بند تنم

همی بود تا از پس کشتنم

بیامد به بالین بی سر تنم

من آنم که دشمن پس از کشتنم

زکین سود با سم اسبان تنم