مهر دیدم بامدادان چون بتافت

از خراسان سوی خاور می‌شتافت

گرانمایه گویی به آتش بتافت

چو شد تافته سوی سندان شتافت

بخندید و روی از سپهبد بتافت

سوی روزبانان لشکر شتافت

عنان هیون تگاور بتافت

وز آن جایگه سوی بالا شتافت

چو از مسکن خویش دل را بتافت

به بدرود کردن به گل شه شتافت

ز فرمان تو کوش گردن نتافت

یله کرد شهر و به درگه شتافت

ز فرمان و پیمان ما سر بتافت

ز هندوستان سوی ایران شتافت

دل کوش گفتی که مهرش بتافت

سبک بادپا بر پی وی شتافت

از عیال و طفول رخ برتافت

به دگر ناحیت سبک بشتافت

تا چو خورشید بر دو عالم تافت

هردو عالم به خدمتش بشتافت

جان رأی شتاب کرد چون او بشتافت

دل بر اثرش برفت چون روی بتافت

سکندر ز گفتار او روی تافت

پیاده سوی غار خسرو شتافت

خردمند روی از پذیرش نتافت

به غواصی در به دریا شتافت

کس از دانش و دین او سرنتافت

رهی دید روشن بدان ره شتافت

چو شاه آن بنا کرد ازو روی تافت

ز دریا بسوی بیابان شتافت

این بگفت و روی از یاران بتافت

خوک‌وانی را سوی خوکان شتافت

مرد آن دان کو زمروان روی تافت

او بسوی خواجهٔ قنبر شتافت

کوکبهٔ شرق سوی شرق تافت

لشکر مغرب سوی مغرب شتافت

رخش ز گرما به دگر سوی تافت

گرم سوی گلخنی خود شتافت

بهاء ملک علی خواجه آن جهان کرم

که بر سپهر کرم همچو آفتاب بتافت

بسال هفتصد و هفده بد از هجرت

شب دهم ز محرم که سوی خلد شتافت