ز رستم بپرسید خندان دو لب

تو گفتی که با او به هم بود شب

به پاسخ سیاوش چو بگشاد لب

پری چهره برداشت از رخ قصب

پرستار سودابه بد روز و شب

که پیچید ازان درد و نگشاد لب

چو یک پاس بگذشت از تیره شب

چنان چون کسی راز گوید به تب

مگر با سیاوش بدی روز و شب

ازو برگشادی به خنده دو لب

مرا دیده پرآب بد روز و شب

همیشه به نفرین گشاده دو لب

که این کار هرگز به روز و به شب

نگویی نداری گشاده دو لب

یکی تیز بگشاد هیشوی لب

که شادان بدی نامور روز و شب

به پیش گرانمایگان روز و شب

بجز نام میرین نراند به لب

نیاسود کس تا به مرز حلب

جهان شد پر از جنگ و جوش و شغب

چو بگذشت زین سان سه روز و سه شب

ز بس بانگ اسپان و جنگ و جلب

چو یک پاس بگذشت از تیره شب

به پیش اندر آمد خروش جلب

که یارد گشادن بدین سان دو لب

به بالین شاهی درین تیره‌شب

چو از خواب بیدار شد تیره شب

یکی جام می خواست و بگشاد لب

هزارانت بنده دهم نوش‌لب

پرستنده باشد ترا روز و شب

ازان پس که جانم رسیده به لب

برین کین ما بر نبگذشت شب

ببردند صندوق را نیم شب

یکی بر دگر نیز نگشاد لب

اگر گاه بار آید ار نیم‌شب

به پاسخ رسد چون گشاید دو لب

شود مرد درویش را خشک لب

همی روز را بگذراند به شب

ببردند نزد سکندر به شب

وزان راز نگشاد بر باد لب