بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی

سرمست بُدَم چو کردم این اوباشی

با من به زبانِ حال می‌گفت سبو:

من چون تو بُدَم، تو نیز چون من باشی!

غرض آنست زین تا تو نباشی

نه این باشی نه آن هر دو تو باشی

دو روزی کاندرین عالم تو باشی

بکن جهدی که با تو تو نباشی

همه اندر تو باشد تو نباشی

حقیقت در خدائی خویش باشی

چو زیشان یک نفس خارج نباشی

که جانند و در او جمله تو باشی

اگر بی سر شوی فانی نباشی

نمود جزو و کل را جان تو باشی

اناالحق گوی تا واصل بباشی

فنای عشق را لایق تو باشی

اناالحق گوی تا یکتا بباشی

میان جزو و کل رسوا تو باشی

اناالحق گوی تا خونت بباشی

که حق حق حقیقت هم تو باشی

اگر با خوف اگر بی خوف باشی

همی در عاقبت حیران بباشی

ز گم کرده اگر آگه نباشی

میان عاقلان ابله تو باشی

اگر من گم شدم تو کم نباشی

نماند هیچ شیء جمله تو باشی

چو حق را میندانی خود که باشی

سزد گر در جهان هرگز نباشی

در آن دم دمدمه کلّی تو باشی

بوقتی کاندر این صورت نباشی

تو با من باش هر جائی که باشی

دمی باید ز ماغافل نباشی

در اینجا پیرو ایشان چو باشی

یقین میدان که تو غمگین نباشی

تو باشی لیکن اینجا تو نباشی

چو تو بی‌تو شدی کلّی تو باشی

در این صورت فرو شو تا تو باشی

پس آنگاهی بما یکتا بباشی

بقا اینجاست اگر فانی بباشی

بقای کل در اینجاگه تو باشی

تو هستیّ و ولیکن تو نباشی

چو او در تست آخر تو که باشی