بدان مستی اندر دهد سر بباد

تو را روز جز شاد و خرم مباد

یکایک طلایه بیامد قباد

چو تور آگهی یافت آمد چو باد

بدین نام بد دادخواهی به باد

چو من زاده‌ام دخت هرگز مباد

چو خورشید بادا روان قباد

ترا زین جهان جاودان بهر باد

تهمتن ز رخش اندر آمد چو باد

چو بشنید از وی نشان قباد

کمر برمیان بست رستم چو باد

بیامد گرازان پس کیقباد

پس پشت‌شان زال با کیقباد

به یک دست آتش به یک دست باد

ز جای اندر آمد چو آتش قباد

بجنبید لشگر چو دریا ز باد

ز جیحون گذر کرد مانند باد

وزان آگهی شد بر کیقباد

ازان پس چنین گفت فرخ قباد

که بی‌زال تخت بزرگی مباد

همی رنج تو داد خواهد به باد

که بردی ز آغاز باکیقباد

سیاوش بدو گفت هرگز مباد

که از بهر دل سر دهم من به باد

تو با آنک رفتی سوی گنج باد

همه داد و پرهیزگاریت باد

ز شاهان نبد زنده جز کیقباد

شد آن لشکر و پادشاهی بباد

مگر باز بینیم روی قباد

که بی او سر پادشاهی مباد

همانگه جهاندیده‌ای کیقباد

بفرمود تا برنشیند چو باد

همی‌گفت هرکس که تخت قباد

اگر سوفزا شد به ایران مباد

بیامد خردمند نزد قباد

چنین گفت کاین ماه جفت تو باد

یکی مژده بردند نزد قباد

که این پور بر شاه فرخنده باد

ز دهقان نژاد ایچ مردم مباد

که خیره دهد خویشتن رابباد