کزین نوشه خوردن نفرماییم

به سیری رسیدم نیفزاییم

چوبینی سنانم ببخشاییم

همان زیردستی نفرماییم

نمرود به گاه پور آذر

می‌گفت خدای خلق ماییم

جبار به نیم‌پشه او را

خوش داد سزا که ما گواییم

که ما بیچارگان تو خداییم

همیدون ز امتان مصطفاییم

همی داند که ما در دز کجاییم

نشسته در سرای پادشاییم

چهان را گرچه بسیار آزماییم

نهفته بند رازش چون گشاییم

بیا سوته دلان گردهم آئیم

سخنها واکریم غم وانمائیم

ترازو آوریم غمها بسنجیم

هر آن سوته تریم وزنین تر آئیم

لبیک زنان عشق ماییم

احرام گرفته در وفاییم

در کوی قلندری و تجرید

در کم زدن اوفتاده ماییم

جز روح طوافگه نداریم

[...]

خورشید تویی و ذره ماییم

بی روی تو روی کی نماییم

تا کی به نقاب و پرده یک ره

از کوی برآی تا برآییم

چون تو صنم و چو ما شمن نیست

[...]

مجرم رخ تو که ما بدو آساییم

ما با رخ و با خرام تو برناییم

ما جرم ترا چو روی تو آراییم

خود جرم تو کرده‌ای که مجرم ماییم

هر چند غریبیم و دل اندر وائیم

ما چاکر آن روی جهان آرائیم‌

مائیم عیاران و عیاران مائیم

بر دیده مشتری قدم می‌سائیم‌

دگر ره گفت ما اینجا چرائیم

کجا خواهیم رفتن وز کجائیم

درین چنبر، گشایش چون نماییم‌؟

چو نگشاده‌ست کس، ما چون گشاییم‌؟

آیا تو کجا و ما کجاییم

تو زانِ که‌ای و ما تراییم

به که ما دل ز عهد نگشاییم

وز چنین عهده‌ای برون آییم

ما مست شراب جان فزاییم

سرخوش ز می گره گشاییم

در کنج شرابخانه گنجی است

ما طالب گنج کنجهاییم

آنها که هوای می ندارند

[...]

ما صوفی صفهٔ صفاییم

بی‌خود ز خودیم و از خداییم

ما صوفی صفهٔ صفاییم

بی‌خود ز خودیم و از خداییم

ما صوفی صفهٔ صفاییم

[...]

توئی گیرنده و میرنده مائیم

توئی سلطان و ما مشتی گدائیم

چو ره پیش است ما از پس چرائیم

اگر چه خسته بال و بسته پائیم