سنگ بی نمج و آب بی زایش

همچو نادان بود بآرایش

شوخی که به دیده بود دایم جایش

رفت از نظرم سروِ قد رعنایش

گشت از پی او قطره زنان مردمِ چشم

چندان که ز اشک آبله شد بر پایش

بجویم تا توانم کیمیایش

بپرهیزم ز جان‌گز اژدهایش

هر آن کاو زاغ باشد رهنمایش

به گورستان بود همواره جایش

فرود آمد ز بام اندر سرایش

نشست اندر سریر شیر پایش

اگرچه نرم و آسان بود جایش

به درد آمد ز جستن هر دو پایش

ندانست او که رامین در سرایش

نشسته روز و شب با دلربایش

چرخ هر لحظه ای دگر گردد

زان به ما بر دگر شود رایش

زان فرا پیش بایدم که چو ماه

کاهش خلق هست ز افزایش

از تنم زان بجست بی معنی

[...]

تو به حرص و حسد میالایش

به خصال حمیده آرایش

از درونش نماید آسایش

وز برونش نباشد آرایش

هرچت امروز هست آرایش

دان که فردات باشد آلایش

ماند پیکان تیر در پایش

اقتضا کرد آن زمان رایش

بوسه جای سر و کله پایش

مرجع آفتاب و مه رایش

فطنت و ذهن پای بر جایش

برده تا عرش رایت رایش

هرکرا نیست چون قلم رایش

قلم او قلم کند پایش

زمین جوجو شده در زیر پایش

فلک را جو به جو پیموده رایش

به فصل گل به موقان است جایش

که تا سرسبز باشد خاک پایش

در آن اندیشه عاجز گشت رایش

به حکم آن که در گل بود پایش

بگفتا گر خرامی در سرایش‌؟

بگفت اندازم این سر زیر پایش

نهفته باز می‌پرسید جایش

به دست آورد هنجار سرایَش