خرد را بران مردمان شاه کن

مرا زآن سگالیده آگاه کن

مرا یکسر از کارش آگاه کن

درنگی مکن کارکوتاه کن

بفرمود کاین با تو همراه کن

چو رفتی نثار شهنشاه کن

گر بخواهی داشتن شاها مرا آگاه کن

ور نخواهی داشتن هم این سخن کوتاه کن

ره دور بر خویش کوتاه کن

بزودی تو اندیشه راه کن

تو گر مردمی آز کوتاه کن

به پیغمبر خویشتن راه کن

تنی چند از رازت آگاه کن

چو زندان بیژن یکی چاه کن

شب و روز با کاروان راه کن

مرا ز آن سخن یکسر آگاه کن

مرا ز آن ستمکاره آگاه کن

سواری تو با نامه بر راه کن

بدو گفت کاین را گذرگاه کن

فرود آی روز و به شب راه کن

ز لؤلؤ مر او را تو آگاه کن

به نامه درون قصه کوتاه کن

به یزدان پناه و بدو راه کن

ز نیک و بدم هر گه آگاه کن

بدو گفت رهام کوتاه کن

به زنهار نامه سوی شاه کن

به پیش آی و گفتار کوتاه کن

مرا از هنرها تو آگاه کن

یارب ز حال محنت خاقانی آگهی

در حال او به عین عنایت نگاه کن

یا روز بخت بی‌هنرش را سپید دار

یا خط عمر بی‌خطرش را سیاه کن

جهان بایدت، شغل آن شاه کن

همان کن که او کرد و کوتاه کن

زکار جهان پنجه کوتاه کن

سوی خانه تا پنج مه راه کن

می‌مکن حکم و زفان کوتاه کن

بی‌تعصب باش و عزم راه کن

تو بگو او را که عزم راه کن

دست از دنیای من کوتاه کن

دستها اول ز خود کوتاه کن

بعد از آن آنگاه عزم راه کن