بسی لابه برو کردند و خواهش

دریغ و درد او نگرفت کاهش

بسی زاری و لابه کرد و خواهش

نیامد در ستیز دایه کاهش

همی راندند مردی را ز راهش

نهفته ماند زین چاره گناهش

تا بدانی مسافت راهش

کم و بیش و دراز و کوتاهش

گفت عثمان چو بسته شد راهش

بگشاد از میان جان آهش

از پی کسب بخشش و جاهش

بوسه آلود چرخ شد راهش

کند از بهر زینت جاهش

پرده داری خاک درگاهش

گردد از بهر رتبت و جاهش

وز پی خاک‌روب درگاهش

شد مسلّم ولایت جاهش

قبلهٔ عقل گشت درگاهش

حریف خاص اوادنی محمد کز پی جاهش

سر آهنگان کونینند سرهنگان درگاهش

که را زهره، ز حمالان راهش

که تخلیطی کند در بارگاهش؟

خلیل از خیل‌تاشان سپاهش

کلیم از چاوشان بارگاهش

هر آن پشه که برخیزد ز راهش

سر نمرود زیبد بارگاهش

ملک گفتا «نمی‌دانم گناهش»

بگفتند آن که بیداد است راهش

خرد سرگشته بر روی چو ماهش

دل و جان فتنه بر زلف سیاهش

چو تخت آرای شد طرف کلاهش

ز شادی تاجِ سر می‌خواند شاهش

مظفر باد بر دشمن سپاهش

می‌فتاد از سر دولت کلاهش

وز آن چون هندوان بردن ز راهش

فرستادن به ترکستان شاهش

ثنا‌ها کرد بر روی چو ماهش

بپرسید از غم و تیمار راهش

بر آن ره‌بان دِیر افتاد راهش

که دانا خواند غیب‌آموز شاهش