ده اشتر نشستنگه شاه را

به دیبا بیاراسته گاه را

نمانی مگر بر فلک ماه را

به شادی همان خسرو گاه را

یکی بنده‌ام تا زیم شاه را

نیایش کنم خاک درگاه را

یکی بنده تازانهٔ شاه را

ببرد و بیاراست درگاه را

مبیناد چشم بد این شاه را

نماند به جز بر فلک ماه را

به ایران بزرگیست این شاه را

کجا کهترش افسر ماه را

سپردند بسته بدو شاه را

بدان گونه بد رای بدخواه را

نهادند بر تخت زر شاه را

ببستند تا جاودان راه را

بیامد که بیند مگر شاه را

ببوسد همی خاک درگاه را

نگه داشتن کار درگاه را

به زهر آژدن کام بدخواه را

به نیروی یزدان سرماه را

بسیجیم یک سر همه راه را

به دنبر برادر بد آن شاه را

خردمند وشایستهٔ گاه را

ازان پس برآرید درگاه را

نباید که بیند کسی شاه را

بدان تا چه بد نامور شاه را

که بربست بر کهتران راه را

چو دیدند زیبا رخ شاه را

بران گونه آراسته‌گاه را

به تنبل همی‌داشتی شاه را

به چاره فرود آوری ماه را

ز کشور کنم دور بدخواه را

بر آیین شاهان کنم گاه را

همی یزدگرد شهنشاه را

بتر خواهی از ترک بدخواه را

چرا کشتی آن دادگر شاه را

خداوند پیروزی و گاه را

یکی آنک گفتی کشم شاه را

سپارم به تو لشکر و گاه را