یکی آتش انگیزم اندر جهان

کزانجا به کیوان رسد دود آن

نباشیم گفتند همداستان

که شاهنشه آن کدخدای جهان

بفرمود تا نامور پهلوان

همی گشت هر سو به گرد جهان

بدین سان ببوده سراسر جهان

به گیتی شده گم بد بدگمان

دران انجمن کس به خواهش زبان

نجنبید بر شهریار جهان

بدو گفت کای پهلوان جهان

اگر تیره گردد دلت با روان

چو ارجاسپ دید آن سپاه گران

گزیده سواران نیزه‌روان

چو نزدیک شد راند اندر کمان

بزد بر بر و سینهٔ پهلوان

پشوتن بیامد هم اندر زمان

به نزدیک آن نامدار جهان

چو دیدند سیمرغ را بچگان

خروشان و خون از دو دیده چکان

دگر گفت کو از دژ گنبدان

سپه برد و شد بر ره هفتخوان

سرافراز طرخان بیامد دوان

بدین روی دژ با یکی ترجمان

چو شد کشته ارجاسپ آزرده‌جان

خروشی برآمد ز کاخ زنان

بخندد همی بلبل از هر دوان

چو بر گل نشیند گشاید زبان

ترا باد این تخت و تاج کیان

مرا گوشه‌ای بس بود زین جهان

بدو گفت کای ژنده پیل ژیان

همی خوار گیری ز نیرو روان

ز پیش پسر مادر مهربان

بیامد پر از درد و تیره‌روان

بفرمای تا رخش را همچنان

بیارند پیش من اندر زمان

که هرکو ز فرمان شاه جهان

بگردد سرآید بدو بر زمان

پس من تو زود آیی ای مهربان

تو از من مرنج و مرنجان روان