یکی پهلوانی نهادند خوان

نشستند بر خوان با فرخان

رخانش چو گلنار و لب ناردان

ز سیمین برش رسته دو ناروان

پرستنده پرسید کای پهلوان

سخن گوی و بگشای شیرین زبان

سر جعد آن پهلوان جهان

چو سیمین زره بر گل ارغوان

بنفشه گل و نرگس و ارغوان

سمن شاخ و سنبل به دیگر کران

که نوشه زی ای شاه تا جاودان

ز جان تو کوته بد بدگمان

چنان آمدم شهریارا گمان

کزو کوه زنهار خواهد بجان

هم اندر زمان دیگری همچنان

زدم بر دهانش بپیچید ازان

فرو ریخت از باره برگستوان

وزین هست هر چند رانم زیان

به پیش من آمد پر از خون رخان

همی چاک چاک آمدش ز استخوان

سپید و سیاهست هر دو زمان

پس یکدگر تیز هر دو دوان

به زال سپهبد سپرد آن زمان

همه چیزها از کران تا کران

چو مهراب شد شاد و روشن روان

لبش گشت خندان و دل شادمان

بدان کار نظاره شد یک جهان

همه دیده پر خون و خسته روان

به سر برش تاج و کمر بر میان

سپر پیش و در دست گرز گران

به پیش پدر شد گشاده زبان

دل آگنده از کین کمر برمیان

که قارن رها یافت از وی به جان

بران درد پیچید و شد بدگمان

سخن رفتشان یک به‌یک هم‌زبان

که از ماست بر ما بد آسمان

نشان داد موبد مرا در زمان

یکی شاه با فر و بخت جوان

رده برکشیده بسی پهلوان

به رسم بزرگان کمر بر میان