خاک یابی ز پای تا زانو

خانه‌ای را که دواست کدبانو

دریغا روزگار خوش که من در جنب میمونت

بدم با بخت هم کاسه، بدم با کام همزانو

رسم گویی در آن حضرت دگرباره من مسکین

عسی‌الایام ان یرجعن قوما کالذی کانوا

دریغا روزگار ما و آن ایام در مهرش

همی گویم به صد زاری، سر ادبار بر زانو

چو یاد آرم من از ایشان به هر ساعت همی گویم:

عسی‌الایام ان یرجعن قوما کالذی کانوا

چو یاد آرم از آن ساعت که خرم طبع بنشستم

لبم پر خنده، با یاران و با احباب همزانو

بر آرم آه سوز از دل، به صد زاری و پس گویم:

عسی‌الایام ان یرجعن قوما کالذی کانوا

‌خوابنیدش به‌ لطف در زانو

‌قُضِی الأمرُ کَیفَ ما کانُو

گشت پیدا ز پهلوی زانو

نقش نعلین‌های کدبانو

دست بر روی، ارنج بر زانو

رنجه از خفت و خیز کدبانو

هم چو دزدان نشسته بر زانو

کرده او را دو شاخه کدبانو

در این ظلمت‌سرا تا کی، به بوی دوست بنشینم

گهی انگشت بر دندان، گهی سر بر سر زانو

بیا ای طایر دولت، بیاور مژدهٔ وصلی

عَسَی الْاَیّامُ اَنْ یَرْجِعْنَ قَوْماً کَالَّذی کانوا

زد به صد غصه دست بر زانو

کرد با زن عتاب کای بانو

ز زیر ناف تا بالای زانو

نگویم هیچ نکته کهنه یا نو

زن، چو در خانه نیست کدبانو

مرد، سر برندارد از زانو

هم کمر سست گشت، هم زانو

کدخدا منفعل ز کدبانو

از شرم تو ای امیر بانو

خورشید به خاک سوده زانو

در سر کدخدا و کدبانو

تکیه پشت و قوت زانو