ترا از خویش خود بیگانه کردند

مرا بی دختر و بی خانه کردند

ترا از شهر خود بیگانه کردند

مرا در شهر خود دیوانه کردند

چو مشگین‌جعدِ شب را شانه کردند

چراغ روز را پروانه کردند

در آن چشمه که دیوان خانه کردند

پری را بین که چون دیوانه کردند

بسی شکر و بسی شکرانه کردند

جهانی وقف آتش‌خانه کردند

دلم جای غم جانانه کردند

مقام گنج در ویرانه کردند

ز چشم ساقیم دیوانه کردند

سیه مستم ازین پیمانه کردند

کجا شایسته دام است مرغی

[...]

دل دیوانه و غمّازی چشم

به عالم راز ما افسانه کردند

دوای درد خود از هرکه جستم

حوالت بر درِ میخانه کردند

ز سوز شمع حرفی در میان نیست

[...]

ز یک خشت و گل آخر خانه کردند

چرا این کعبه آن بتخانه کردند

چه بازی دوش در میخانه کردند

که صد خم را بیک پیمانه کردند

چه حکمت بود از این هیکل خدا را

که گاهی کعبه گه بتخانه کردند

بمعنی یک حقیقت بود لیکن

[...]

به یک پیمانه‌ام دیوانه کردند

ازین افیون که در پیمانه کردند

ثبات و صبر گنج بی زوالند

که منزل در دل ویرانه کردند

گشود این در چو از زندان تائید

[...]

چو دلها را بتان کاشانه کردند

در اشگ از بصرها دانه کردند

سر زلف پریشان شانه کردند

زمان را در جهان افسانه کردند

مکان او را در این ویرانه کردند

بکامش ریخته مستانه کردند

لباس هستیش شاهانه کردند

کریمان همت مردانه کردند

سویدای دلش را خانه کردند

[...]