سپاهی که آن را کرانه نبود

بدان بد که اختر جوانه نبود

که آن را میان و کرانه نبود

همان بخت نوذر جوانه نبود

به دیدار او در زمانه نبود

برو بر ز خوبی بهانه نبود

دو لشکر که آن را کرانه نبود

چو اسکندر اندر زمانه نبود

سپه را میان و کرانه نبود

همان بخت دارا جوانه نبود

ز دینار و گنجش کرانه نبود

چنو خسرو اندر زمانه نبود

چو فردوسی اندر زمانه نبود

بد آن بد که بختش جوانه نبود

سپاهی که آن را کرانه نبود

کرانه کجا خود میانه نبود

به مردی من در زمانه نبود

به بالای من در فسانه نبود

لب پیمانه اگر بر لب جانانه نبود

بوسه‌گاه لب رندان لب پیمانه نبود

گوشه چشمش اگر نشئه ندادی می را

یک جهان مست به هر گوشهٔ می‌خانه نبود

مایهٔ مستی ما باده نبودی هرگز

[...]

ایخوش آنروزیکه شمعی بود و پروانه نبود

در مقام آشنائی حرف بیگانه نبود

عقل از بیگانگی حرفی نهاد اندر میان

ورنه در زنجیر زلفت جای دیوانه نبود

از خم زلفت شبی تاریک بود اندر میان

[...]

سپه را میان و کرانه نبود

همان بخت دارا جوانه نبود

گر پریشان خم گیسوی تو از شانه نبود

هر خمی منزل جمعی دل دیوانه نبود

تیشه بر سر زد فرهاد و چو شیرین جان داد

دیگران را مگر این همت مردانه نبود

گر به کنج دل من غیر غمت راه نیافت

[...]

خانه اول من، گوشه ویرانه نبود

چه حرمخانه اجداد من این خانه نبود