صفی محمد تاریخی از خدای بترس

به خانه باش و میا تا گهی که خوانندت

فصیح و گنگ به تعریض چند گویندت

جوان و پیر به تصریح چند رانندت

گمان بری که ظریفی ولی نمی‌دانی

[...]

هستی و نیست مثل و مانندت

عاقلان جز چنین ندانندت

گر مریدی چنانکه رانندت

بر رهی رو که پیر خوانندت

تو چه خَلقی‌؟ چه اصل دانندت‌؟

چونی و کیستی‌؟ که خوانندت‌؟

اگر بواب و سرهنگان هم از درگه برانندت

ازان بهتر که در پهلوی مجهولی نشانندت

ای تو بیچون، چگونه دانندت؟

چیستی؟بر چه اسم خوانندت؟

بندگی کن، که خواجه خوانندت

گر امیری کنی برانندت

این دو فرمانده، ار ندانندت

به فلک بر شوی، برانندت

آشنائی خلق درد سرست

معتکف باش تا ندانندت

گرد هر در مگرد بهر طمع

ورنه چون سگ ز در برانندت

گر شوی گوشه گیر چون ابرو

[...]

تا چند به هر بزم که می خوانندت

از صدرنشینی چو مگس رانندت

ای خانه خراب، مهره ی نرد نه ای

جایی بنشین که بر نخیزانندت

مؤمن به بدی نیست کسی مانندت

این طرفه که خلق نیک می‌خوانندت

یک چند چنان بدی که خود می‌دانی

یک چند چنان باش که می‌دانندت

آشنایی خلق درد سر است

منقطع باش تا ندانندت

به در کس مرو ز بهرِ طمع

تا ز در همچو سگ نرانندت

گر شوی گوشه گیر چون ابرو

[...]

مؤمن به بدی نیست کسی مانندت

این طرفه که خلق نیک می‌خوانندت

گر مریدی چنانکه رانندت

به رهی رو که پیر خوانندت