گه رفتن چنان آمد گمانم

که بی تو زیستن آسان توانم

توی چشم و دل و جان و جهانم

توی خورشید و ماه و آسمانم

اگر نه آشنا نه دوستگانم

چنان پندار کامشب میهمانم

ترا هرچند کز خانه برانم

همی گویی من اینجا میهمانم

وگر برگردم از پیشت ندانم

که جان از برف و باران چون رهانم

گر آنگه بود ماه نو رخانم

کنون خورشید خوبان جهانم

به چهره آفتاب نیکوانم

به غمزه پادشاه جاودانم

نه آنم من که خواری را ندانم

تن آسوده درین خواری بمانم

چنان بی رنج و بی غم گشت جانم

که گویی من کنون نی زین جهانم

نه در پوزش سخن گفتن توانم

نه بی تو ره به کار خویش دانم

سخن هست اشک من دیده زبانم

همی گوید همه کس را نهانم

تو با لشکر برفتی وای جانم

که آمد لشکری از اندُهانم

فرستم میغها از دود جانم

درو آب از سرشک دیدگانم

شبی چونان بدیده دیدگانم

چنین روزی بدیدن چون توانم

ز من بنیوش دایه داستانم

که چون آب روان بر تو بخوانم

فراق آمد همه راز نهانم

به خونابه نویسد بر، رخانم

نصیحت می‌کنندم دوستانم

ملامت می‌کنندم دشمنانم

خیال روی تو در دیدگانم

همی گرید ز راه دیده جانم

کنون اندر وفای تو همانم

گوا دارم ز خونین دیدگانم

همی تا تو رسی فریاد جانم

به راهت بر، نشسته دیدبانم