گر امیدم نماند وای جانم

که بی امید یک ساعت نمانم

مگر آنگاه گشتی از نهانم

که من بر تو چگونه مهربانم

هر آن روزی که زین هر دو بمانم

به جای خون ببارم دیدگانم

ز درد من همه همسایگانم

فغان برداشتند از بس فغانم

نگارا من ز دلتنگی چنانم

که خود با تو چه می‌گویم ندانم

به راهی بر همیشه دیدبانم

تو گویی باژ خواه کاروانم

نه پرسی از کسی نام و نشانم

نه بخشایی برین خسته روانم

همی دانی که چون خسته روانم

همی دانی که چون بسته زبانم

درود از من بدان جان جهانم

درود از من بدان جفت جوانم

نه آنم که تو دیده‌ستی نه آنم

در آنگه تیر و اکنون چون کمانم

جهان دریا کنم از دیدگانم

پس آنگه کشتی اندر وی برانم

ز خونین جامه سازم بادبانم

به باد سرد خود کشتی برانم

هر آن روزی که من باره دوانم

ز سستی بگسلد گویی میانم

نه یوزان را سوی غرمان دوانم

نه بازان را سوی کبگان پرانم

کجا من در پس نامه دوانم

اگر صد بند دارم بگسلانم

منم رامین که شاه بی دلانم

ز مهر تو به گیتی داستانم

همانم من که تو دیدی همانم

همان شایسته یار مهربانم

به دیگر جای رفتن چون توانم

که بخشاینده‌ای چون تو ندانم

جهان پر دود گشت از دود جانم

چو بختم شد به تاریکی جهانم

نگارا من یکی از مردمانم

ز دست آز رستن چون توانم