چو در پاش گردد به معنی زبانم

رسد مرحبا از زمین و زمانم

به صورت و نوا و بصیت معانی

طرب بخش روحم، فرحزای جانم

خرد در بها نقد هستی فرستد

[...]

ای دل چو بغمهای جهان درمانم

از دیده سرشکهای رنگین رانم

خود را چه دهم عشوه یقین میدانم

کاندر سر دل رسد به آخر جانم

گفتم که چرا چو ابر خونبارانم

گفت از پی آنکه چون گل خندانم

گفتم که چرا بی تو چنین پژمانم

گفت از پی آنکه تو تنی من جانم

یک روز بیوفتی تو در میدانم

آن روز هنوز در خم چوگانم

گفتی سخنی و کوفتی بر جانم

آن کشت مرا و من غلام آنم

از جملهٔ دردهای بی درمانم

وز جملهٔ سوز داغ بی پایانم

سوزنده‌تر آنست که چون مردم چشم

در چشم منی و دیدنت نتوانم

زان دم که قرین محنت و افغانم

هر لحظه ز هجران به لب آید جانم

محروم ز خاک آستانت زانم

کز سیل سرشک خود گذر نتوانم

جایی که حدیث تو کند خندانم

خندان خندان به لب برآید جانم

پانزده سال برآمد که به یمگانم

چون و از بهر چه؟ زیرا که به زندانم

به دو بندم من ازیرا که مر این جان را

عقل بسته است و به تن بستهٔ دیوانم

چه عجب گر ننهد دیو مرا گردن؟

[...]

من دگرم یا دگر شده‌است جهانم

هست جهانم همان و من نه همانم

تاش همی جستم او به طبع همی جست

از من و من زو کنون به طبع جهانم

پس نه همانم من و جهان نه همان است

[...]

چون با خودم از عدم کم ام کم

چون با تو بوم همه جهانم

بپذیر مرا و رایگان دار

هر چند که رایگان گرانم

چو در گیتی تو را همسر ندانم،

به ناهمسرْت دادن چون توانم؟

برادر گفت شاها من نه آنم

که چیزی با تو گویم کش ندانم

به ویرو خویشتن را چون رسانم

ز موبد جان خود را چون رهانم

ز بدبختی چه بد دیدم ندانم

چه خواهم دید گر زین پس بمانم

نه یوزان را سوی گوران دوانم

نه بازان را سوی کبگان پرانم

به شب تا روز پیچان و نوانم

چو ماری چوب خورده در میانم

بجز تو در جهان کس را ندانم

که با او راز خود گفتن توانم

من از تیمار ویسه همچنانم

شبان از روز و روز از شب ندانم

ترا بر اسپ تازی چون نشانم

به چشم دشمنان بر، چون دوانم

پس آن در چون گشایم بر روانم

کزو آید نهیب جاودانم