مرغ دیدی که بچه زو ببرند؟

چاو چاوان درست چونانست

باز چون بر گرفت پرده ز روی

کروه دندان و پشت چوگانست

خوبان همه سپاهند، اوشان خدایگانست

مر نیک بختیم را بر روی او نشانست

امروز که ماه من مرا مهمانست

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست

دلرا خطری نیست سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست

چنان کش زور و قوت بی کرانست

عطابخشی و جودش همچنانست

ترا احسان و رحمت بیکرانست

شفیع ما همیدون مهربانست

یکی فرمان دادار جهانست

که جان را زو نجات جاودانست

نخستین عهد ما را با تو آنست

کزو ترسی که دادار جهانست

جهان چون بنگری پیر جوانست

عمید نامور همچون جهانست

به چشم عقل پنداری که جانست

به گوش عدل پنداری روانست

بنفشه‌زلف و نرگس‌چِشمَکان‌ست؛

چو نسرین‌عارض و لاله‌رُخان‌ست.

گهی گفتی که این باغِ خزان‌ست؛

که در وی میوه‌های مِهرگان‌ست.

نه بر فرزند جانت مهربان‌ست،

نه بر آن کس که وی را دایگان‌ست.

خبر هرگز نه مانند عیانست

یقین دل نه همتای گمانست

بتر کاری ترا با ویس آنست

که تو پیری و آن دلبر جوانست

بگو با این جهان دیگر جهانست

گرفتاری روان را جاودانست

نه کام خویش جستن می توانست

نه جز صبر ایچ راه چاره دانست

چه پردازی تن از خونی که جانست

چه ریزی آنکه جان را زو زیانست

اگرچه درد بر تو بی کرانست

مرا درد تو بر دل بیش از آنست

وزیشان شیر مردی کامرانست

کجا در هر هنر گویی جهانست

نگه کن تا تو چونی او چنانست

چو زر اندود شاخ خیزرانست