تو گفتی در جهان گوهر نماندست

که نه موبد به شهرو برفشاندست

به هر چیز تقدیر او راندست

خردمند از این سان فروماندست

یوسف تو به چاه درماندست

دل تو سورهٔ سفه خواندست

چو چیزی دیگرت اینجا نماندست

بجز نامیت اینجا که نشاندست

ندارد او خبر اینجا بماندست

عجب حیران و دست از کل فشاندست

چنان در چارمین حیران بماندست

که کلّی دست از خود برفشاندست

که بر تو هیچ پوشیده نماندست

کسی داند که اسرار تو خواندست

تو درعطّاری و عطّار ماندست

از آن دست ازدل و جان برفشاندست

چو سوختم از عشق و شستم از جان دست

هنوز گریه نمی داردم ز دامان دست

به خاک پای تو ساقی که مردم از حسرت

ترحمی، که تو داری به آب حیوان دست

بده به تشنه لبان جرعه یی که ساغر بخت

[...]

نبرده رعشه پیری ترا ز فرمان دست

ز هر چه از تو جدا می شود بیفشان دست

اگر ز خرده جان چشم روشنی داری

مدار سوختگان را ز طرف دامان دست

اگر به دامان مطلب نمی رسد دستم

[...]