مهمانِ تو خواهم آمدن جانانا

مُتَواریَک و ز حاسدان پنهانا

خالی کن این خانه، پسِ مهمان آ

با ما کس را به خانه در مَنشانا

هیولی خواند او را مرد دانا

به قوتها پذیرفتن توانا

گذشته دادها نزدیک دانا

ستم بوده‌ست دادش را همانا

شنیده‌ستی مگر گفتار دانا

که هست ایزد به هر کاری توانا

ز پیش عاشقی بودم توانا

به کار خویشتن بینا و دانا

مرا درمان نداند هیچ دانا

مرا چاره نداند هیچ کانا

همی گفت ای خدای پاک و دانا

توی بر هر چه خود خواهی توانا

به نزدش مرد پر فرهنگ و دانا

گرامی بود همچون چشم بینا

این چنین جاهلی سوی دانا

اینت رعنا و اینت نابینا

کرد حیلت بر او زن دانا

زانکه آن مرد بود بس کانا

مر ترا خصم و دشمن دانا

بهتر از دوستان همه کانا

بود وقتی منجّمی کانا

همچو اهل زمانه نابینا

مهمان تو خواهم آمدن جانانا

متواریک وز حاسدان پنهانا

خالی کن خانه وز پسِ مهمان‌آ

باما کس را بخانه در منشانا

لا تخلطن خبیثات بطیبة

و اخلع ثیابک منها و انج عریانا

کل امرئ سوف یجزی قرضه حسنا

او سیئا و مدینا مثل ما دانا

لا تخلطن خبیثات بطیبة

و اخلع ثیابک عنها و انج عریانا

کل امرئ سوف یجزی قرضه حسنا

او سیّئا و مدین مثل ما دانا

بزرگ‌امّید نامی بود دانا

بزرگ‌امّید از عقل و توانا

میزان چو زبان مرد دانا

بگشاده زبانه با زبانا

چو بشنید این سخن زو پیر دانا

بدو گفت ای جوانمرد توانا

بدان خر بنده گفت آن پیر دانا

که کارت چیست ای مرد توانا

که بعد از مرگ جان مرد دانا

بود بر هرچ رای آرد توانا