چو ویس دلبر از رامین جدا ماند

تو گویی در دهان اژدها ماند

بسیار کسان ترا غلام‌اند

اما نه چو من مطیع نام‌اند

بدان دل کاو ز نو‌آشنا ماند

بدان جان کاو ز آلایش جدا ماند

چو پایم اندراین چاهِ بلا ماند

درونم اندر این عین فنا ماند

بسا نفس خردمندان که در بند هوا ماند

در آن صورت که عشق آید خردمندی کجا ماند؟

قضای لازمست آن را که بر خورشید عشق آرد

که همچون ذره در مهرش گرفتار هوا ماند

تحمل چارهٔ عشقست اگر طاقت بری ور نی

[...]

ماورای تو چند حکام‌اند

کز تو برترنشین این بام‌اند

غیر او کی به یاد ما ماند

دیگری یار ما کجا ماند

دُرد دردش بیا و ما را ده

که مرا خوشتر از دوا ماند

ما نبودیم و حضرت او بود

[...]

بدان دل کو بنورت آشنا ماند

برآن جان کو ز آلایش جدا ماند

این رفت ز جای و آن به جا ماند

چون مرده تنی ز جان جدا ماند

که در عیش و طرب پیوسته در دار فنا ماند؟

کدامین دست را دیدی که دایم در حنا ماند؟

زشوق جستجوی یار از گردش نمی مانم

اگر در سنگ پایم همچو دست آسیا ماند

چنین کز آتش دل آب گردیدم عجب نبود

[...]

مرض رفت از بدن بیرون شفا ماند

فنا فانی شد و باقی بقا ماند

ای خواجه تو می‌روی و دنیا ماند

بیچاره تنت به گور تنها ماند

سرمایة عمر چون به جا هیچ نماند

سودی ندهد که مال بر جا ماند

نی در سر شوق و، نی بدل پروا ماند

قوتها رفت و ناتوانیها ماند

از عمر گذشته حاصلم پشت خمی است

موجی از باد در کف دریا ماند

غیر از کف خالی که ز ما بر جا ماند

دیگر ز سبکروان، چه در دنیا ماند؟

یک کوچه فزون، نکرد تن همراهی

کوتاه قدم بود رفیق، از ما ماند

مرا تا نفس خود کامه گرفتار هوا ماند

شعاع شمع عشقم در درون دل کجا ماند

هوای ماهروئی در دل دیوانه جا کرده

که خورشید جهان تابش چو ذره در هوا ماند

زتنگی جهان شکوه کند درویش کی حاشا

[...]

بعهد عشق کجا شیخ و پارسا ماند

چو جست برق یمان خس کجا بجا ماند

عمل نماند که تا خود رساندم در حشر

مگر بدست من آن طره رسا ماند

هوا وعشق بیکدل مگو که میگنجد

[...]

گر چنین ناز تو آماده یغما ماند

به سکندر نرسد هر چه ز دارا ماند

دل و دینی به بهای تو فرستم حاشا

وام گیر آنچه ز بیعانه سودا ماند

هم به سودای تو خورشیدپرستم آری

[...]

شدم دیوانه یعنی عقل واماند

من و دل در کجا و او کجا ماند

اگر این پرده هستی بجاماند

خدا رفت و هدی رفت و هوا ماند