بگفت این و گلبرگ پرژاله کرد

ز خونین سر شک آستین لاله کرد

دست بوسی کرد وز جان ناله کرد

دیده را چون ابر پر از ژاله کرد

بنالید (و) از درد دل ناله کرد

ز دیده همی رخ پر از ژاله کرد

چون لب تو لقمه ز بزغاله کرد

لقمه به زیر لب تو ناله کرد

چون عشق بت ز کعبه به دیرم حواله کرد

تسبیح شکر گو شد و ناقوس ناله کرد

بر آستان دیر نهادیم روی گرم

هر ذره صد معامله با روی لاله کرد

آب حیات چون طلبد کس، که بخت ما

[...]

داغی که کوه را جگر گرم لاله کرد

گردون سنگدل به دل ما حواله کرد

هرکس که راه برد به کم عمری بهار

چون لاله صاف ودرد جهان یک پیاله کرد

لیلی به این گنه که به مجنون گرفت انس

[...]

لبت خون به پیمانة لاله کرد

ازین تب لب غنچه تبخاله کرد

پاده چی امرد که از رخ دشت را پر لاله کرد

عشقبازان را علف زار خطش گوساله کرد

خاک بر سر کرد چون نی ناله کرد

گرد او، خود شعلهٔ جوّاله کرد

شهر یثرب را چو نی پر ناله کرد

باغ نسرین، بوستان لاله کرد

سیل خون از دیده راند و ناله کرد

کربلا را بوستان لاله کرد

زانده، نی دل پر از ناله کرد

زخون جگر دیده پر ژاله کرد

همی آه کرد و همی ناله کرد

ز ابر مژه چهره پر ژاله کرد

پیمبر بسر زد علی ناله کرد

ز خون چشم زهرا س زمین لاله کرد

ساقی چه باده بود که بر من حواله کرد

مست ابد مرا به نخستین پیاله کرد

با حکمت آن طبیب که صد ساله درد من

درمان بجرعهٔی ز شراب دوساله کرد

یارب شمیم مشگ و زد بر مشام جان

[...]