آنم که توام ز خاک برداشته‌ای

نقشم به مراد خویش بنگاشته‌ای

کارم چو به دست خویش بگذاشته‌ای

می‌رویَم از آنسان که توام کاشته‌ای

گر آب دهی نهال، خود کاشته ای

ور پست کنی بنا خود افراشته ای

من بنده همانم که تو پنداشته ای

از دست میفکنم چو برداشته ای

هرگز از دل خبر نداشته‌ای

بر دلم رنج از آن گماشته‌ای

سپر افکنده آسمان تا تو

رایت جور برافراشته‌ای

که خورد بر ز تو که تو هرگز

[...]

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی بنا خود افراشته‌ای‌

من بنده همانم که تو پنداشته‌ای

از دست میفکنم چو برداشته‌ای‌

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی بنا خود افراشته‌ای

من بنده همانم که تو پنداشته‌ای

از دست میفکنم چو برداشته‌ای.

این نیست جهان جان که پنداشته‌ای

وین نیست ره وصل که برداشته‌ای

آن چشمه که خضر خورد از او آب حیات

در منزل توست، لیک انباشته‌ای

ای شمع سرافراز چه پنداشته‌ای

کز سرکشی خویش سر افراشته‌ای

در سوختن و بریدن افکندی سر

با خویش همانا که سری داشته‌ای

آن نیست جهان و جان که پنداشته‌ای

این است ره وصل که بگذاشته‌ای

آن چشمه خورد خضر ازو آب حیات

در منزل تست لیکن انباشته‌ای

آنم که توام ز خاک برداشته‌ای

نقشم به مراد خویش بنگاشته‌ای

کارم به مراد خود چو نگذاشته‌ای

می‌رویم از آن‌سان که توام کاشته‌ای

این نیست ره وصل که پنداشته‌ای

این نیست جهان جان که بگذاشته‌ای

آن چشمه که خضر خورد از او آب حیات

اندر ره تست لیکن انباشته‌ای

جانم ز طرب چون شکر انباشته‌ای

چون برگ گل اندر شکرم داشته‌ای

امروز مرا خنده فرو می‌گیرد

تا در دهنم چه خنده‌ها کاشته‌ای

گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای

ور پست کنی مرا تو برداشته‌ای

خاکی بودم به زیر پاهای خسان

همچون فلکم مها تو افراشته‌ای

آنکه او را تو زشت کاشته‌ای

خوبی از وی چه چشم داشته‌ای؟

تو ببین نیک تا چه کاشته‌ای؟

چه به روز پسین گذاشته‌ای؟

تخم عدلم به دل تو کاشته ای

سپهم را بر آن تو داشته ای

دست از عدل و داد داشته ای

ظالمان بر جهان گماشته ای

نه یکی دانه به گل کاشته ای

نه نهالی ز گل افراشته ای