درفش فراوان برافراشته

همه نیزه‌ها ز ابر بگذاشته

یکی سله پرخنجری داشته

یکایک سرتیغ برگاشته

گر آب دهی نهال خود کاشته

و ر پست کنی بنا خود افراشته

من بنده همانم که تو پنداشته

از دست میفکنم چو برداشته

سر از پیش چون غمگنی داشته

دو تا پشت و انگشتی افراشته

بگفت و سطرلاب برداشته

همی بُد به ره دیده بگماشته

یکی خانه سر بر مه افراشته

پر از عود و عنبر بر انباشته

ز بس تن به شمشیر بگذاشته

چنان ژرف دریا شد انباشته

دو صد کنگره گردش افراشته

به یاقوت و در پاک بنگاشته

زرافه چهل گردن افراشته

همه تن چو دیبای بنگاشته

سنان ها به ابر اندر افراشته

ز چرخ برین نعره بگذاشته

همه خانها برهم افراشته

به صد رنگ هر خانه بنگاشته

ز که دیدبان دیده بگماشته

به هامون یلان نعره برداشته

ز که دیده بان نعره برداشته

کمین آوران گوش بفراشته

بوید از کمین دیده بگماشته

زره در بر اسپان به زین داشته

بر او پیکر گرگی افراشته

به نوک سرو پیل برداشته

دل از حرص و از کینه انباشته

سر کبر بر چرخ افراشته

جداگونه هر یک بد انباشته

سلیح هم به جا هست بگذاشته

خروشی ز هر برج برداشته

درفشی ز هر سو برافراشته

گر آب دهی نهال خود کاشته

ور پست کنی بنا خود افراشته‌

من بنده همانم که تو پنداشته

از دست میفکنم چو برداشته

مغانه می لعل برداشته

به باد مغان گردن افراشته