دلش کرد پدرام و برداشتش

گرازان به ابر اندر افراشتش

گرانمایه سیمرغ برداشتش

همان آفریننده بگماشتش

ز زینش جدا کرد و برداشتش

چو بر بابزن مرغ برگاشتش

زمین گرد ببرید و برداشتش

ز هامون بگردون برافراشتش

به سوگند ازان مرز برگاشتش

به خواهش سوی روم بگذاشتش

چو بازآمد از ابر بگذاشتش

به چوگان هم از راه برگاشتش

نزد گام هرچند برگاشتش

پیاده شد از دست بگذاشتش

از آن پس دگر پایه بفراشتش

زمان تا زمان خوبتر داشتش

بزد بر سر پیل و برگاشتش

بر این گوش و ز آن گوش بگذاشتش

زدریا پس او روی برگاشتش

به گرز گران بازو افراشتش

جمال صفاهان نظام دوم

که گیتی سیم جعفر انگاشتش

چو قحط کرم دید در مرز دهر

علی‌وار تخم کرم کاشتش

دهان جهان نالهٔ آز داشت

[...]

فریبرز بابند برداشتش

سپهبد به گردن بر افراشتش