برادر یکی بود نسناس را

که کندی به نیروی سنگ آس را

ذات رومی محرم آمد پاک دل کرباس را

امتحان واجب نیامد سفتن الماس را

تو کمان راستی را بشکنی در زیر زه

تیر مقصود تو کی بیند رخ برجاس را

موج دریا کی رسد در اوج صحرای خضر

[...]

چنان راند برنده الماس را

که سر در سم افکند پرطاس را

تشنه ام ساقی بیاور کاس را

بیش نشنو قول هر نسناس را

تو بگردان دور خود دور زمان

گو بگردان بر سر ما آس را

بامدادان بر سر ما کن سبک

[...]

فرستاد پنهان بلیناس را

که از کان برون آرد الماس را

بگفت و طلب کرد قرطاس را

تراشید کلکی چو الماس را

قلمزن چو برداشت قرطاس را

همان کلک مانند الماس را

تا فریبد او عوام الناس را

می نماید فربهی آماس را

برفکن از بدن دلا زرق سیه پلاس را

آینه شو که تا بری لذت انعکاس را

زاهد و میگسار را نیک شناخت پیر ما

شیخ زمانه گو بنه کسوت التباس را

قامت تو کجا سزد خلعت اتحاد را

[...]

گر که بگذاری ز سر وسواس را

با تو گویم «تَأمُرُونَ النَّاس» را

ای که ناورد دلیران را ندیدی در نبرد

چهره‌ات از جمله شیران نگردیده زرد

خواهی ار بینی به دوران سپهر لاجورد

کیست هنگام جدل در وقعه ابطال مرد

بین به جنگ قوم کوی مردی عباس را

[...]

بین به جنگ قوم کوی مردی عباس را

تا ثنا بسرود شاه آسمان کرباس را

چند باید ناس دیدن طعنه نستاس را

از شهابت تیغ سوزم لشگر خناس را

فرق امیدم به سر ریزد تراب یاس را

[...]

به بر خواند فرخنده عباس را

سپهدار دین زبده ی ناس را

بیاراست پس تاج الماس را

نشانید بر تخت ارزاس را

گر بر کناس بری یاس را

رنجه کنی شامه کناس را