همیدون دور گردون زین قیاس است

شناسد هر که او گردون شناس است

همه دل عاشق روی ایاز است

هنوزش بندهٔ ناحق شناس است

ثنایت برتر ازحدّ و سپاس است

که جان پاکت اکنون حق شناس است

کاینچنین ظنها ز وسواس است

نی که ابلیس دشمن ناس است

پس نه ذکر است آنکه وسواس است

نیست آن فربهی که آماس است

چون دید که قیس حق شناس است

عشقش بدر از حد قیاس است

فکر دنیای دنی کار خدانشناس است

هر چه در دل گذرد غیر خدا وسواس است

لب ببند از سخن پوچ که صد پیراهن

لاغری خوبتر از فربهی آماس است

ترا بشناسد آن کو حق شناس است

خدایا این چه تغییر لباس است !

زبانت شکر و جانت حق شناس است

جبینت سجدهٔ عین سپاس است

مرا از پوستش در دل قیاس است

که هم پیرایه باشد هم لباس است

چنان دانم که بس ناحق شناس است

ز تیغ کین شاهی کم‌هراس است

چنین شخصی بمعنی حق‌شناس است

جز این عارف شدن و هم و قیاس است

شناسد عارفش در هر لباس است

که چشم تیز بینش شه‌شناس است

کنود آن عبد نعمت ناشناس است

که اندر حق منعم ناسپاس است

ز لبس آن عنصریت در اساس است

که او روح حقیاق را الباس است

وزان وجهی که علیین اساس است

تدارک را مهیا بر حواس است

بری ز اندیشه و هم و قیاس است

مثال است اینکه عاری از لباس است

ثنای ممکن از واجب سپاس است

مر او را تا که ادراک و حواس است

اگنون که گذشته ز شب تیره دو پاس است

زی باده کشان نوبت تبدیل لباس است

از سر فکند شیخ بخلوتگه رندان

آن خرقه صد پاره که پشمینه پلاس است

در هندسه بینی دهن شیخ و لب جام

[...]

خرد را پالهنگ از این حواس است

ولی صانع برون از این قیاس است