مملکتی بود شده بی قیاس

عَمْرو بر آن ملک شده بود راس

از حد هند تا به حد چین و ترک

از حد زنگ تا به حد روم و گاس

رأس، ذَنَب گشت و بشد مملکت

[...]

نهاد روی به حضرت، چنان که روبه پیر

بتیم وا تگران آید از در تیماس

نخُست‌آفرینش خِرَد را شِناس

نگهبانِ جان است و آنِ سه پاس

بسودی سه دیگر گره را شناس

کجا نیست از کس بر ایشان سپاس

منی کرد آن شاه یزدان شناس

ز یزدان بپیچید و شد ناسپاس

به یزدان هر آن کس که شد ناسپاس

به دلش اندر آید ز هر سو هراس

به آیین خویش آورد ناسپاس

چنین گر تو مهمان شناسی شناس

که ای شاه پیروز‌ِ یزدان‌شناس

ستایش مر او را و زویت سپاس

چو بشنید گفتار اخترشناس

بخندید و پذرفت ازیشان سپاس

جهان را ازو بود دل پر هراس

همی داشتندی شب و روز پاس

بیابان و آن مرد با تیز داس

کجا خشک و تر زو دل اندر هراس

ز دیوان هرآنکس که بد ناسپاس

وز ایشان دل انجمن پرهراس

ترا باشد ار بازجویی سپاس

بباشم بپاداش نیکی شناس

جزان کاو بفرماید اخترشناس

چه گوید سخن وز که دارد سپاس

سیاوش بدو گفت دارم سپاس

مرا خود ز فرزند برتر شناس

تو مر دیو را مردم بد شناس

کسی کو ندارد ز یزدان سپاس

جهان را دل از خویشتن پر هراس

جرس برکشیده نگهبان پاس

همت گویم و هم پذیرم سپاس

کنون بشنو ای جفت نیکی‌شناس

ببردند نزدیک گوهرشناس

پذیرفت ز اندازه بیرون سپاس

بپوشید جامهٔ پرستش پلاس

خرد را چنان کرد باید سپاس