گر در عمری شبی به ما پردازد

وین جان به لب رسیده را بنوازد

لب بر لب او نهشته ، ناگه خورشید

با تیغ کشیده بر سر ما تازد

آن لب نمزم گرچه مرا آن سازد

زیرا که شکر چون بمزی بگدازد

چشمم ز غمانش زرگری آغازد

تا بگدازد عقیق و بر زر یازد

من صرفه برم که بر صفم اعدا زد

مشتی خاک لطمه بر دریا زد

ما تیغ برهنه‌ایم در دست قضا

شد کشته هر آنکه خویش را بر ما زد

مکن که آه فقیران شبی برون تازد

فغان و ناله به عرش و ملائک اندازد

زتیر تخش یتیمان مگر نمیترسی

زسوز سینه پیری که ناوک اندازد

حذر همی کن از آن ناله سحرگاهی

[...]

ازیشان هرکه را او بِه نوازد

ز بخت خویش آن کس بیش نازد

خرد با مهر هرگز چون بسازد

که آن چون می همی این را بتازد

همین داند که تنبوری بسازد

بر او راهی و دستانی نوازد

روان اندر هوای او بنازد

که آب و باد او با این بسازد

تنم را دردمندی می‌گدازد

بود کم آن هوا بهتر بسازد

همی گوید هر آن کاو مهر بازد

کرا ویسه نسازد مرگ سازد

دل نادان به هوش خویش نازد

بدی سازی کرا نیکی نسازد

همیشه جود تو دل را نوازد

سموم قهر تو جان را گدازد

ستوده شاه شدادی که دولت زو سر افرازد

گزیده میر بهرامی که ملکت زو همی نازد

نبرده بوالحسن کاحسان ز گیتی باد دلش سازد

علی کز همت عالی بگردون بر همی تازد

هزاران خیل جنگی را بیک کوشش براندازد

[...]

روا باشد که از خوبی بنازد

که دل جز با هوای او نسازد

بروی او بت چین سر فرازد

اگر زی او بیازد دل ببازد

اگر مهرش چو آتش در گدازد

[...]

چون باره فتح تو به میدان تازد

با تیغ تو بدسگال تو جان بازد

تاج تو همی به سود کیوان یازد

تخت تو همی بر آن جولان سازد

گفتم چرا نسازی با من تو

تا کی تنم ز بهر تو بگدازد

گفتا تو بت پرستی و من صوفی

با بت پرست صوفی کی سازد

هیچ زن را به لطف ننوازد

تا همه خانه اش نپردازد

حمله آرد چو شیر بگرازد

میل خونین ز کف بیندازد

سر ببندد بهانه ها سازد

سوی کردانه ناگهان تازد

کار و باری چنین فرو سازد

پیش معشوق جعبه بنوازد