بسی آتشین گوهر شاهوار

بفرمود آوردن آن بختیار

همه برگرفت و بر آن نگار

شد و ریختن جمله اندر کنار

که بروی چنان عاشقی بود زار

که بی او نبودش زمانی قرار

همی گفت وزدیدگان سیل بار

یکی شعر گفت از غم عشق یار

ندانم همی زین بتر روزگار

کی بر جانم آمد بر نخست کینه آر

مرا مال بابست از بهر یار

چو شد یار مالم نیاید بکار

به عم گفت ورقه که ای بختیار

مرا تازیم زن نیاید به کار

به نزدیک عم آمد آن دل فکار

بدو گفت ای عمِّ ناباکدار

بگفتا نترسیدی از کردگار

که کردی تو گلشاه را دل‌فکار

یکی پیشش آمد از آن چل سوار

کشیده یکی خنجر آب دار

بگفتا برو بر همی بر بکار

دلش دور کن از غم روزگار

ز گفتار آن مهربان پرستار

ببد ورقه غمناک و بگریست زار

ولیکن به آخر شود خوب کار

اگر دست یابیم بر روزگار

بگفت: ای جگر خستهٔ روزگار

چرا چون بدیدمت ز آغاز کار

جفایی که دیدند از روزگار

بگفتند با یکدگر آشکار

اگر چند آگاهم از انتظار

که خواهد گسست از توام روزگار

برون کرد پیراهنی یادگار

بدو داد گفتا مرا یاد دار

چو نومید شد گلشه از روی یار

ببارید اشک و بنالید زار

غلام از غم خواجه بگریست زار

ببارید خونآبه را در کنار

بگویید با عاشق سوگوار

مخسب ار ترا هست تیمار یار