مرا گر بداری تو یاری کنم

برین پتک و سندان سواری کنم

که با تو همی دوستداری کنم

بهر جای و هر کار یاری کنم

بنودرجهان شهریاری کنم

تن خویش را یادگاری کنم

من بروم نیز بهاری کنم

بر رخش از مدح نگاری کنم

بر سرش از درد خماری کنم

بر تنش از شعر شعاری کنم

تو می‌خوان که من اشکباری کنم

ز سوز نوای تو زاری کنم

که در غربت ار شهریاری کنم

به هر آرزو کامکاری کنم

کنون من هم از مکر کاری کنم

که اندر جهان یادگاری کنم

ترا پیشِ شه خواستاری کنم

ز کشتن بخواهمت و یاری کنم

همی گفت ابا بلخ کاری کنم

که از خونشان رودباری کنم

به پیرانه سر، باز کاری کنم

که اندر جهان یادگاری کنم

ز خونشان زمین لاله زاری کنم

وزان در جهان یادگاری کنم

به کین پدر خواستاری کنم

شب و روز رزم و سواری کنم

به خون فرامرز کاری کنم

که اندر جهان یادگاری کنم

بهر نیک وبد با تو یاری کنم

بدین گفته‌ها استواری کنم

عمر کو؟ تا وصف غم خواری کنم

یا به کام خویشتن زاری کنم

زور کو؟ تا ناله و زاری کنم

هوش کو؟ تا ساز هشیاری کنم

کاری ندارد این جهان تا چند گل کاری کنم

حاجت ندارد یار من تا که منش یاری کنم

من خاک تیره نیستم تا باد بر بادم دهد

من چرخ ازرق نیستم تا خرقه زنگاری کنم

دکان چرا گیرم چو او بازار و دکانم بود

[...]

که مرادت هست تا یاری کنم

ورنه بگریزم سبکباری کنم

چو با دوستان نیز یاری کنم

مگر، اندکی حقگزاری کنم

هر شبی چون یاد آن رخسار گلناری کنم

تا به وقت صبح از مژگان گهرباری کنم

گاه از تف دهان دامن بسوزم زهد را

گه ز دود سینه سقف آسمان تاری کنم

تیر مژگانش به جانم تا رسید از نوک آه

[...]