ای کرده گران غمت سبکباری من

خندان دو لبت ز گریه و زاری من

دیوانه شدم دریغ هشیاری من

ای خفته میازمای بیداری من

ای بی‌خبر از غایت دلداری من

فارغ ز دل ستمکش و زاری من

خه خه ز شب کوته و شب خفتن تو

وه وه ز شب دراز و بیداری من

ای تو سبب شفا و بیماری من

وز تو همه آسانی و دشواری من

خوارم ز تو ای عز تو در خواری من

تا کی ز تو این قیامت و زاری من

چون ز حد رفت خواستاری من

شرمش آمد ز بی‌قرار‌ی من

چونکه دید او ستیزه کاری من

ناشکیبی و بی‌قراری من

بهتر ز گشادگی گرفتاری من

برتر ز هزار عزت این خواری من

گر دیدهوری ببین که بُردست سبق

از قدر همه جهان نگونساری من

ای بیخبر از رنج و گرفتاری من

شادم که تو خوشدلی به غمخواری من

تا غمزه به خونِ دلِ من بگشادی

در زلف تو بسته است نگونساری من

نمی‌اندیشی از بیماری من

تو گویی می‌نبینی زاری من

تو خود دانی امانت داری من

وفاداری و عهد و یاری من

مرا چون نی خوشست این زاری من

خنک شد این تب و بیماری من

گفتم او را کین همه زاری من

چیست کاینجا میکنی خواری من

گر به گوشت برسد درد من و زاری من

زحمت آید مگرت بر شب بیداری من

به تو ام ره ندهد بی تو نمی یارم بود

از گران جانی بخت است سبک ساری من

من ترا دارم و بی تو نتوان داشت مرا

[...]

دریغ! آن هر شبی بیداری من

به بوی پرسشت بیماری من

که دردا ز ناپایداری من

در این عاشقی شرمساری من

ترا اگر چه فراغت بود ز یاری من

بریده نیست ز وصلت امیدواری من

از آرزوی تو در خاک و خون همی گردم

بیا و عزت خود باز بین و خواری من

در اشتیاق تو شبها چنان بنالیدم

[...]

خواه ازو عفو گنهکاری من

رحم بر عجز و گرفتاری من

هراسان گشت از بیداری من

گریزان شد ز خدمتگاری من

بنگر به امیدواری من

بگذر ز گناهکاری من

اگر چه نیست ترحم ترا بزاری من

نمی شود ز تو قطع امیدواری من

بجور کشت مرا در وفای تو اغیار

ترا چه شد که نکردی بلطف یاری من

شدم فتاده تر از خاک ره نکرد کسی

[...]

می شود شاد دل او بدل آزاری من

هیچگه رحم ندارد بگرفتاری من