کجا من با برادر یار گشتم

ز مهر دیگران بیزار گشتم

کنون کز بخت خود بی یار گشتم

ز جان و دیدگان بیزار گشتم

کنون زان خفتگی بیدار گشتم

وزآن مستی کنون هشیار گشتم

کنون از هردوان بیزار گشتم

به چشم دوست و دوشمن خوار گشتم

چو بختم خفت و من بیدار گشتم

بدین‌سان بی‌دل و بی‌یار گشتم

چنان در پردهٔ غم زار گشتم

که گرد عنکبوتان تار گشتم

بیا کز غیر تو بیزار گشتم

وگر خفته بُدَم بیدار گشتم

بیا ای جان که تا روز قیامت

مقیم خانهٔ خمار گشتم

ز پرّ و بال خود گل را فشانَد

[...]

از غصه هجر زار گشتم

چون زلف تو بی‌قرار گشتم

چو با عشق جمالت یار گشتم

بجان خویشتن اغیار گشتم

چو دیدم هستی جاوید مطلق

من از هستی خود بیزار گشتم

مقام از آشیان عشق کردم

[...]

من از خواب گران بیدار گشتم

ز جام بیخودی هشیار گشتم

فتادم تا پی دل خوار گشتم

شدم تا یار دل بی یار گشتم

من از نام وفا بیزار گشتم

وفا دارم کزین سان خوار گشتم