بیاشفته‌ست با من روزگارم

تو گویی با فلک در کارزارم

وفای تو من اکنون بیش دارم

جفاهایی که کردی یاد نارم

وفا کِشتم چه سود آورد بارم

کزین پس رنج بینم نیز کارم

همی بارم چنین و شرم دارم

همی خواهم که صد چندین ببارم

من آن کس را چو چشم خویش دارم

که چشمش دیده باشد روی یارم

غم هجران به روی او گسارم

ز بهر دوست او را دوست دارم

که من زین پس به راهت چشم دارم

گهی روز و گهی ساعت شمارم

کجا شد آن خجسته روزگارم

که بودی آفتاب اندر کنارم

گهی گفتن که من در عشق زارم

گهی گفتن که من در مهر خوارم

دریغا مرکبان راهوارم

دریغا دوستان بی‌شمارم

هم آزرده شد از من شهریارم

هم آزرده شد از من کردگارم

از آن پیشین وفا کِشتن چه دارم

که تا زین پس وفایت نیز کارم

به گاه دوستداری دوستدارم

به گاه سازگاری سازگارم

کجا گر من دلی چون کوه دارم

بر اندیشیدن هجرت نیارم

چنان فرمان او را پیش دارم

کجا فرمان اورا جان سپارم

گمان بردم که داند شهریارم

که من خود دردمند و زار وارم

چرا تیمار تنهایی ندارم

چرا یاقوت بر رویم نبارم

خطا گفتم نه آن اندوه دارم

که باشد هیچ کس انده گسارم

بیمارم و ناردان لبت پندارم

در بویهٔ آبی تنت بیمارم

گر آبی و ناردان مرا بسپاری

جان و تن خویشتن به تو بسپارم

از مجلستان هرگز بیرون نگذارم

وز جان و دل ودیده گرامیتر دارم

بر فرق شما آب گل سوری بارم

با جام چو آبی به هم اندر بگسارم