تو خود بینی که کامت چون برآرم

به نیکی روی کارت چون نگارم

رسانیدی بدو پیغام زارم

مرُو را یاد کردی حال و کارم

ز ننگ و سرزنش پرهیز دارم

کزیشان تیره گردد روزگارم

بدان مسکین چنان بخشایش آرم

که با زاریش جان را خوار دارم

سر از فرمان تو بیرون نیارم

تن و جان را دریغ از تو ندارم

چه آشفته‌ست بخت و روزگارم

چه بد فرجام و دشوارست کارم

چه باشد گر به مهرش جان سپارم

که من خود جان برای مهر دارم

دو چشم خویش را از بن برآرم

که با هجرانش کوری دوست دارم

همی گفتی دریغا روزگارم

سپاه و گنج و رخت بی شمارم

بتر گردم چو عیبش برشمارم

تو گویی عیب او را دوست دارم

گناه رفته را اندر گذارم

دگر هرگز به روی او نیارم

که فرمان ترا بر دل نگارم

سر از فرمانت هرگز برندارم

گناه رفته را زو درگذارم

دگر هرگز به رویش باز نارم

همیسه مست باشم مِیْ گسارم

بدان تا از غم آگاهی ندارم

به گوشش درفگن آواز زارم

بگو با وی که من چون دل فگارم

به دیدارت همی امید دارم

مسوزان این دل امیدوارم

ندانم چون بود فرجام کارم

چه خواهد کرد با من روزگارم

چنانم تا حصاری گشت یارم

که گویی بسته در رویین حصارم

بهاران بود آن خوش روزگارم

نیابم بیش در گیتی قرارم

که زیرا مستمند و دل فگارم

وز احوال تو آگاهی ندارم