نوش دان بهر سود و سودا را

حربهٔ آفتاب حربا را

آتش او ز بهرِ بالا را

ببرد آب روی دریا را

دولتش چون گذاشت علیا را

راهبر بود مر بُحیرا را

خال ما داد بهر دنیا را

زهر مر نورِ چشم زهرا را

جگر و جان علی و زهرا را

دیده و دل حبیب و مولی را

نه سکندر برِ معادا را

کشت دارای ابن دارا را

نبود زیر عرش دانا را

استوی عرشه علی الما را

زهی از امر و نهی تو نظامی دین دنیا را

خهی ! از حل و عقد تو قوامی مجد علیا را

ثبات هضم تو داده سکون میدان عغبر را

نظام تو کرده روان ایوان خضرا را

کف تو شاه راهی در سخا بسیار و اندک را

[...]

آمد پسر دیو بوالعطا را

قیمت شد ازو در پربها را

آری شبه آرد بها گهر را

عزت درم ناروا روا را

چون ابرو شب است آن پلید زاده

[...]

ای داده به دست هجر ما را

خود رسم چنین بود شما را

بر گوش نهاده‌ای سر زلف

وز گوشهٔ دل نهاده ما را

تا کی ز دروغ راست مانند

[...]

حبذا هبة ریح اشعلت فی الروض نارا

وحلت بالورد لما ملات فاه نضارا

گر صوابی کرد خواهش پیش خوان ترک ختا را

تا دهد در موسم گل باده‌ای گلرنگ ما را

سر الی الروض رویدا لصبوح و غبوق

[...]

دلبند سمنبرست گلرفتارا

شیرین سخنا ماه شکر گفتارا!

هر چند که هیچ یاد ناری ما را

روز تو خجسته باد یارب یارا!

یا راقد اللّیل مسرورا باوله

انّ الحوادث قد یطرقن اسحارا‌

افنی القرون الّتی کانت منعّمة

کرّ اللّیالی اقبالا و ادبارا

ساقی بده آن می مصفا را

آن راحت روح پیر و برنا را

خواهی که تنت صفای جان گیرد

از کف منه آن می مصفا را

ساقی بده آن قدح که در مستی

[...]

سر و سرهنگْ میدان وفا را

سپه‌سالار و سر خیلْ انبیا را

مسلم کرد شهر و روستا را

که به‌تر داشت از دنیا دعا را

نیت چون نیک باشد پادشا را

گُهر خیزد به جای گل گیا را

نیفتاد آن رفیق بی‌وفا را

که بفرستد سلامی خشک ما را

به یک ماه از میان سنگ خارا

چو دریا کرد جویی آشکارا

به حکم آن که سنگی بود خارا

به سختی روی آن سنگ آشکارا