به حق نالم ز هجر دوست زارا

سحرگاهان چو بر گلبن هَزارا

قضا گر داد من نستاند از تو

ز سوز دل بسوزانم قضا را

چو عارض برفروزی می‌بسوزد

[...]

درنگ آر ای سپهر چرخ وارا

کیاخن ترت باید کرد کارا

زر افشانید بر پیلان جرس‌های مدارا را

برآرید آن فریدون فر درفش چرخ بالا را

گفتم صنما لاله‌ رخا دلدارا

در خواب نمای چهرهٔ باری یارا

گفتا که رَوی به خواب بی ما وآن گه

خواهی که دگر به خواب بینی ما را

خداوندا بگردانی بلا را

ز آفتها نگه داری تو ما را

ای روی داده صحبت دنیا را

شادان و برفراشته آوا را

قدت چو سرو و رویت چون دیبا

وآراسته به دیبا دنیا را

شادی بدین بهار چو می‌بینی

[...]

سپاس و آفرین آن پادشا را

که گیتی را پدید آورد و ما را

بزرگا کامگارا کردگارا

که چندین قدرتش بنمود ما را

ز گفتن نیز چاره نیست ما را

که در گردن کنیمت زینهارا

به پاسخ گفتْ شهرو: «شهریارا!

ز دامادیت بهتر چیست ما را؟

بسفت آن نغز درّ پر بها را

بکرد آن پارسا نا پارسا را

بخوردی ننگ و شرم و زینهارا

به ننگ اندر زدی خود را و ما را

مرو را گفت شاها کامگارا

چه ترسانی به پادافراه ما را

بگتم راز پیشت آشکارا

تو خواهی خشم کن خواهی مدارا

ستمگارا و زُفتا روزگارا

که نتوانست با هم دید ما را

دلم یکباره بَرگشت از مدارا

ازیرا کردم این راز آشکارا

دریغا آن گذشته روزگارا

که چندان کام و شادی بود ما را

بسی کردم به دل با تو مدارا

بسی گفتم نهان و آشکارا

نجویم بیش ازین با تو مدارا

که گشت آهوت یکسر آشکارا

به جان چندان نهیب آرم شما را

که بر هر دو بنالد سنگ خارا