ای بلبل خوش آوا، آوا ده

ای ساقی ، آن قدح باما ده

بیمارم از نهیب عقب رنجه

درد ِ دلم گرفته و تبْ باده

بهتر شوم چو پیر به نام من

تعویذکی نویسد آزاده

چون همی شد بخانه آماده

دید مردی براه استاده

هنوز ایشان ز مادرْشان نزاده،

نَه تخمِ هر دو در بوم اوفتاده،

کمرها بسته افسر برنهاده.

پرستش را به پیشش ایستاده.

پس آنگه از تگاور شد پیاده

میان بسته زبان و لب گشاده

ز کوه دیلمان چندان پیاده

که گویی کوه سنگند ایستاده

همه جان بر سر جانش نهاده

به زاری کشته با خواری فتاده

اسد در پیش خرچنگ ایستاده

کمان کردار دُم بر سر نهاده

ز ناگه بر بزه تیری گشاده

بزه خسته ز تیرش اوفتاده

برابر کرگسی پر برگشاده

دو پای خویش بر تیری نهاده

یکی بر کف سر دیوی نهاده

کُلَه‌داری به پیشش ایستاده

ز بند آن هر دو سگ را برگشاده

کمرداری چو شاهی ایستاده

زمانی همچنان بود اوفتاده

چو مستِ مستِ بی‌حد خورده باده

دلیران هم سوار و هم پیاده

ز لشکر گرد رامین ایستاده

زبان بسته رگ از دیده گشاده

نهیب عاشقی در دل فتاده

ترا خوبان به خوبی مهر داده

بتان پیش تو سر بر خط نهاده

جهان نادیده در مهر اوفتاده

دل و جان را به دیدار تو داده

زن بدبخت در دام اوفتاده

گرفته ننگ و آب روی داده

خدا از بهر نر کرده‌ست ماده

توی هم مادهٔ از نر بزاده