نفس سلطان اگر بود عادل

با تن و عقل و جان شود بی‌دل

بسی بر خواند ازین افسانه با دل

چو عشق آمد کجا صبر و کجا دل

مرا بهرت خصومتهاست با دل

کنون با من درین سودا و با دل

اگر باد سر زلفت همین است

کجا ما و کجا جان و کجا دل

ز تو از گوشه چشمی اشارت

[...]

شود با هر که خواهد آشنا دل

دلست این جنگ نتوان کرد با دل

طرب پیوند خواهد کرد با دل

روا گشت آنچه می‌جست از خدا دل

ای دل من بسته در آن زنجیر سمن سا دل

کرده مرا در غم عشقت بی سرو بی پا دل

برده ازین قالب خاکی رخت بصحرا جان

رانده ازین دیده پر خون سیل بدریا دل

چون دل ما برنگرفت از لعل لبت کامی

[...]

خدایگان سلاطین شهنشه عادل

سحاب راتبهٔ کان یسار دریا دل

بیگانه تنیم و آشنا دل

پر چنگ زبان و پر صفا دل

که فرستاد خسرو عادل

نامه‌ای سوی شاه دریادل

الا ای نوجوان سلطان عادل

زبانها متفق گردیده با دل

به رنگی یأس جوشیده‌ست با دل

که درد آید اگر گویم بیا دل

جمالت مقصد چشم است‌، کو چشم؟

غمت باب دل است اما کجا دل؟

سراپا ناله می‌جوشیم چون موج

[...]

ز من عمریست می‌گردد جدا دل

ندانم با که گردید آشنا دل

ز حرف عشق خارا می‌گدازد

من و رازی‌که نتوان‌گفت با دل

به فکر ناوک ابروکمانی

[...]

تا شد بتو شوخ آشنا دل

افگند مرا بصد بلا دل

روزم سیه از دل است و دیده

نالم، از دست دیده یا دل

دل را فگنده در بلا چشم

[...]

کشد بهر وفا تا کی جفا دل

چو دلبر کاش بودی بی وفا دل

به جورش گر همه عمر آزماید

ندارد دست از آن جور آزما دل

به هر موئی دلی دارم تمنا

[...]

به دلدار آن چنان است آشنا دل

که نتوان یافت دلدار است یا دل

چو گیرد رنگ جان دیگر نگنجد

چو جان در حیطهٔ ارض و سماء دل

به دلدار آن چنان است آشنا دل

که نتوان یافت دلدار است یا دل

مرا تن زورق است و ناخدا دل

در این زورق بود فرمانروا دل

برد فایز به ساحل یا شود غرق

ندانم می برد ما را کجا دل

عبث دادم به یار بی وفا دل

به دست خود فکندم در بلا دل

کنون فایز پشیمانست و نادم

که با بی موجبی کشتن چرا دل

شاه آزاده خسرو عادل

داور ابردست دریادل