به فَرِّ شَه که روزی ریز شاخ است

کَرَم گر تنگ شد روزی فراخ است

فرس بیرون فکن میدان فراخ است

تو سرسبزی و دولت سبز شاخ است

درخت‌ِ بَدْنیت خوشیده شاخ است

شه نیکونیت را پی فراخ است

بر باغ ارم پوشیده شاخ است

غلط گفتم، درِ روزی فراخ است

زر با دل او که بس فراخ است

گویی نه زر است سنگلاخ است

چون دریائی کنار من از جا خاست

کز چشمهٔ چشم لؤلؤ لالا خاست

گویند بسی چشمه ز دریا خیزد

چونست که از چشمه مرا دریا خاست

صبا، گردی ازان زلف دو تا خاست

به هر سو بویی از مشک ختا خاست

بلای خفته سر برداشت، گویی

مرا مویی کزان زلف دو تا خاست

گریبان می درم هر صبح چون گل

[...]

این باد کدامست که از کوی شما خاست

وین مرغ چه نامست که از سوی سبا خاست

باد سحری نکهت مشک ختن آورد

یا بوئی از آن سلسله غالیه‌سا خاست

گوئی مگر انفاس روان بخش بهشتست

[...]

به دیگر جانبش قحط و وبا خاست

به جای نعمت انواع بلا خاست

روم این راه اگر چه سنگلاخ است

که اسبم تیز و میدانم فراخ است

نه یک کشور در این دیرینه کاخ است

بود جایی دگر ، عالم فراخ است

شکر لب گفت کاین میل از کجا خاست

بگفت از یک دو حرف آشنا خاست