تو گویی نشاید مگر تاج را

و گر جوشن و ترگ و تاراج را

چنین گفت شایسته‌ای تاج را

و یا جوشن و تیغ و تاراج را

چنان شادی افزود مهراج را

که بگذاشت از اوج مه تاج را

که من هم کنون تخت و آن تاج را

دهم با بهو هدیه مهراج را

که البرز خواهد ز ما باج را

هر آن یاره و گوهر و تاج را

تبیره منم شاه مهراج را

سپارید اکنون به من تاج را

بسر بر نهاد آن زمان تاج را

بیاراست آن تخت مهراج را

نیره منم شاه مهراج را

ازین پس بسر بر نهم تاج را

که دادم به تو تاج مهراج را

بنه بر سر این مایه ور تاج را

که بگرفتم از وی چه او تاج را

گرفتم همان تاج مهراج را

به دارا رسانید تاراج را

ز شاهان هندو ستد تاج را

غمزه عشقت بدان آرد یکی محتاج را

کاو به یک جو برنسنجد هیچ صاحب تاج را

اطلس و دیباج بافد عاشق از خون جگر

تا کشد در پای معشوق اطلس و دیباج را

در دل عاشق کجا یابی غم هر دو جهان؟

[...]

تارک او گشت در خور تاج را

پای او تخت فلک معراج را

نهد رو به هر ملک تاراج را

رباید ز فرق شهان تاج را

تا شفیع خویش کردم صاحب معراج را

سر به استغنا برآوردم دل محتاج را

من مرید همّت پیری که از افتادگی

پایه‌ها افزود بر بالای هم معراج را

خاک فقرم مسند است و داغ عشقم افسر است

[...]

گرنه علم حال فوق قال بودی چون شدی

بنده اعیان بخارا خواجهٔ نسّاج را

پذیرفت آن هدیه و باج را

همان یاره و طوق و هم تاج را

سپارم به تو تخت و هم تاج را

همین کاخ و هم کرسی عاج را