آمد این شبدیز با مرد خراج

دربجنبانید با بانگ و تلاج

چو خورشید بر چرخ بنمود تاج

زمین شد به کردار تابنده عاج

چنان بد که یک روز بر تخت عاج

نهاده به سر بر ز پیروزه تاج

بدو داد کورا سزا بود تاج

همان کرسی و مهر و آن تخت عاج

نهادند زیر اندرش تخت عاج

بیاویختند از بر عاج تاج

گراینده گرز و نماینده تاج

فروزندهٔ ملک بر تخت عاج

نشست از بر نامور تخت عاج

به سر بر نهاد آن فروزنده تاج

ز سر تا به پایش به کردار عاج

به رخ چون بهشت و به بالا چو ساج

به بالای ساج است و همرنگ عاج

یکی ایزدی بر سر از مشک تاج

منوچهر برخاست از تخت عاج

ز یاقوت رخشنده بر سرش تاج

ببوسیدم این پایهٔ تخت عاج

دلم گشت روشن بدین برز و تاج

ابا خلعت خسروانی و تاج

همان یاره و طوق و هم تخت عاج

بهشتم بیاراست پس تخت عاج

برآویختند از بر عاج تاج

نهادند زیراندرش تخت عاج

بیاویختند از بر عاج تاج

ز پیروزه تخت و ز بیجاده تاج

سر تاج زر پایهٔ تخت عاج

نشسته سپهدار بر تخت عاج

نهاده بران عاج کرسی ساج

چو کاووس را دید بر تخت عاج

ز یاقوت رخشنده بر سرش تاج

کسی کاو چو من دید بر تخت عاج

ز یاقوت و پیروزه بر سرش تاج

سیاوش نشست از بر تخت عاج

بیاویخته بر سر عاج تاج

چرا کشت خواهی کسی را که تاج

بگرید برو زار با تخت عاج